برخی از کشورهایی که در حال حاضر از این تکنولوژی استفاده می نمایند، عبارتند از: سوئیس – اطریش – کلیه جمهوریهای شوروی سابق – هلند – چک و اسلواکی – جمهوریهای یوگسلاوی سابق – لهستان – آلمان – ایتالیا – اسپانیا – بلژیک – پرتغال – سوئد – یونان – نروژ – رومانی – بلغارستان – انگلستان – مراکش – آفریقای جنوبی – مصر – ژاپن – ویتنام – افغانستان – نپال – چین – آرژانتین – برزیل – کلمبیا – کانادا – مکزیک – استرالیا – هند – آمریکا – مجارستان.

طرح اتوبوس برقی در ایران:

به منظور مقابله با دو معضل جدی؛ آلودگی هوا و مشکل بزرگی بنام ترافیک تهران، تصمیم گرفته شد تا از وسایط نقلیة برقی در تهران استفاده شود. با توجه به اینکه طرح تبدیل اتومبیلهای معمولی به اتومبیلهای برقی که نیروی محرکة آنها توسط باطریهای قابل شارژ تأمین می گردد، تاکنون در دنیا در مرحله آزمایش بسر می برد، لذا به جز قطارهای برقی (تراموا) و متروهای شهری تنها وسیلة مطمئن و کارآمد حمل و نقل برقی، اتوبوس برقی می باشد که با سابقة 90 سالة بهره برداری در شهرهای کوچک و بزرگ دنیا همچنان توانسته است نقش خود را بعنوان یکی از بهترین راههای مبارزه با آلودگی هوا در شهرهای پر جمعیت حفظ نماید. موضوع اتوبوس برقی در ایران در اوائل سال 1369 مطرح شده و با اختصاص مبلغ 20 میلیون دلار اعتبار ارزی مجوز احداث یک خط اتوبوس برقی صادر شد. از لحاظ آلودگی هوای تهران باید گفت که 80% از آلودگی ها ناشی از عملکرد وسائل نقلیة موتوری و کمتر از 20% آن مربوط به منابع گرمایش خانگی و سایر آلاینده ها است. جدول صفحة بعد میزان آلاینده های ناشی از تردد وسائط نقلیه موتوری در خیابان دماوند قبل از اتوبوس برقی و میزان آلودگی هوا را قبل و بعد از راه اندازی اتوبوس برقی نشان می دهد.

جدول میزان آلاینده های ناشی از تردد وسائط نقلیه موتوری در خیابان دماوند قبل از اتوبوس برقی